torsdag 15 december 2011

اعدام در ایران؛ سیاست ترور و وحشت برای حکومت کردن

اولین باردرسال 2001 و بربسترمبارزاتی طولانی ، یک سلسله سازمان های غیر دولتی از جمله عفو بین الملل، لیگ حقوق بشر، انجمن های قضات ،شخصیت های سیاسی و................ برای یافتن راه حلی در جهت مبارزه برای لغو مجازات ا عدام در جهان ، در استراسبورگ گرد هم آمدند. یک سال بعد در رم این تجمع ،با امضاّء منشوری "ائتلاف جهانی علیه مجازات اعدام " را تشکیل داده و روز 10 اکتبر را به عنوان "روز جهانی مبارزعلیه مجازات اعدام " اعلام کردند .هدف این گرد هم آیی، جهانی کردن مبارزه علیه اعدام ولغو آن در کشورهایی است،که هنوزمجازات اعدام وجود دارد.
ائتلاف جهانی علیه مجازات اعدام ، هر سال در کنگره های خود تلاش های بسیاری در این جهت انجام داده است. در پی این تلاش ها اتحادیه اروپا در 10 اکتبر 2003 قطع نامه ای راجهت لغو مجازات اعدام صادر کردو در19 ژوئن 2007قطع نامه مذکور را به مرحله اجرا در آورد. از10 اکتبر 2007 این ائتلاف تلاش کرده است تا قطع نامه ای رابه سازمان ملل ارائه دهد و خواهان لغو اعدام و قبول آن به وسیله تمامی اعضاء آن شود.با توجه به نفوذ دو کشور امریکا و چین (دو کشوری که در آنها هنوز مجازات اعدام وجود دارد) این امر با مشکلات جدی روبرو است. ازاین رواین ائتلاف ،از سال 2009 کمپین گسترده ای رابرای قبول این قطع نامه به وسیله حد اکثر اعضای سازمان ملل به راه انداخته است.
تا کنون حدود 140 کشور در سراسر جهان لغو مجازات اعدام را پذیرفته اند. طبق آمار سال 2009 عفو بین الملل ، هنوز در 58 کشور مجازات اعدام ، اجرا می شود. از بین این کشورها چین ، ایران ، عربستان ،پاکستان ،امریکا وعراق در رده بالای جدول قرار دارند.
ایران هر چند به لحاظ تعداد اعدامی هادر رده دوم بعد از چین قرار دارد اما به نسبت جمعیت در رده اول قرار می گیرد.
مجازات اعدام در ایران نه تنها سیاست "چشم در برابر چشم " که سیاست ترور و وحشت برای حکومت کردن است . در ایران کودکان (افراد زیر 18 سال) ، دیوانگان ، اقلیت ها ی مذهبی و قومی، هموسکسول ها، مرتدین، محالفان سیاسی، زنان، کفر گویان و.............. اعدام میشوند.
جمهوری اسلامی ایران از همان ابتدا ، پایه حاکمیت خود رابر چوبه دار بنا نهاد. دادگاه انقلاب اسلامی (نوعی دادگاه صحرایی ) ستون اصلی استقرار حکومت جمهوری اسلامی شد. دستگاه قضایی و قانون گذاری به سرعت ، تنها به ابزاری در دست حکومت دینی تبدیل گردیدند.
بر بستر چنین شرایطی ، تنها حاکم بر سرنوشت مردم ،دولت دینی است که برای حکومت خود همه چیز را مجاز می شمارد. کشتارمردم کردستان وترکمن صحرا،اعدام های بی شمار دهه 60 ، قتل عام زندانیان سیاسی در سال 67 ، قتل های زنجیره ای، کهریزک ها، کشتار واعدام های ،خیزش اخیر مردمی نمونه ای از کارنامه سیاه سی وچند ساله حکومت جمهوری اسلامی است که به بهانه و روش های مختلفی به حذف فیزیکی انسان ها دست زده است.
قربانیان دیگر اعدام در ایران : قربانیان سنگسار این وحشیانه ترین نوع اعدام، رانده شدگان از جامعه، قربانیان فقر اقتصادی و فرهنگی هستند که جمهوری اسلامی با حذف فیزیکی آنها از علل پیدایش جرم ، که خود مسبب اصلی آن است طفره می رود وبا ادعای استقرار امنیت در جامعه ، با ظاهر قانونی ،خود به قتل افراد دست می زند.
و اما وظایف ما:
دفاع از حق زندگی و نپذیرفتن هیج بهانه ای برای گرفتن آن . حق زندگی ، این پایه اصلی حق انسانی که حقوق دیگر، بدون آن بی معنا است . دفاع از حق شهروندی در وهله اول دفاع از حق حیات و در نتیجه مخالفت بی قید و شرط با مجازات اعدام است . چرا که اعدام بیهوده، غیر موثر ونا عادلانه است و بر خلاف استدلال طرفداران آن ، مطالعات متعدد در کشورهای مختلف نشان داده است که حکم اعدام نه تنها مانع خشونت در جامعه نشده که باعث افزایش آن شده است. ودر کشورهایی که مجازات اعدام وجود دارد جرم و جنایت کاهش نیافته که افزایش نیز یافته است (نمونه مشخص آن ایران وامریکا است). اعدام راه فراری است برای نیافتن علل اصلی جرم وجنایت. چشم بستن است بر نابرابری های اقتصادی اجتماعی در یک جامعه طبقاتی، وجود فرهنگ دیرپای پدر سالاری، فقر فرهنگی و عدم آموزش که این عوامل خود ،باعث پیدایش و افرایش خشونت وجرم و جنایت در جامعه می شود.در نتیجه ،اعدام ابزاری است برای حذف فیزیکی انسان ها و نپذ یرفتن مسئولت برای باز سازی افراد. نقش یک دستگاه قضایی مستقل در یک جامعه ،نه طرح و برنامه ریزی کردن برای قتل افراد به صورت قانونی ، بلکه فراهم کردن یک محاکمه عادلانه وبی طرف و زمینه برای بازسازی افرادو بازگشت آنها به جامعه است. هر چه درجامعه ای شان ومنزلت انسانی بیش تررعایت شود ،خشونت در آن بیشترکاهش می یابد. بهبود وضیعت اقتصادی، تامین حداقل زندگی، مبارزه مستمر با فرهنگ پدر سالاری ،برابرحقوقی و برابری در عمل بین زن ومرد ،آموزش وپرورش همگانی موثرترین راه مقابله باخشونت در جامعه است.در نتیجه وظیفه مااست که برای کاهش خشونت ، در وهله اول با خشونت دولتی یعنی اعدام مخالفت کرده وبرای لغو مجازات اعدام ،مبارزه کنیم. در این راه میتوان مبارزات و تجربیات کشورهایی که در این راه موفق بوده اند را راهنمای عمل خود قرار داد.
انسانی کردن مجازات وبعدها لغو اعدام همیشه از دغدغه های روشنفکران ومبارزان راه آزادی و برابری بوده و قدمتی طولانی دارد . در عصر رنسانس تلاش های زیادی برای انسانی کردن مجازات ها صورت گرفت و در مواردی مجازات مرگ به جریمه های نقدی تقلیل پیدا کرد.در فرانسه سزار بکاریا در سال 1764 در کتاب "جرایم و مجازات "به بحث در باره غیر موثربودن مجازات اعدام پرداخت.انتشار این کتاب به بحث جدی و جنبشی در باره لغو اعدام دامن زد که ولتر هم در آن شرکت داشت. سال ها بعد ویکتور هوگو در کتاب " آخرین روزهای یک محکوم " بحث را دوباره باز کردو با زمینه سازی ایجاد شده در جامعه طرح لغو اعدام رابه مجلس بردولی در مجلس رای نیاورد. مبارزه برای لغو اعدام درسراسرقرن 18 و19 ادامه داشت . قرن بیستم قرن ثمر دادن تدریجی مبارزات است.البته لازم به یاد آوری است که اولین لغواعدام در چین در سال747 توسط خاندان تانگ صورت گرفت، سرزمینی که امروزه بیشترین تعداد اعدام را دارد. وبعد در سال 1786 میلادی ایالت توسکانیای ایتالتا مجازات اعدام را لغو کرد.در امریکا در ایالت میشیگان در سال 1846 به نوبه خود این مجازات را لغو کرد.
و اما در قرن بیستم ابتدا کشورهای امریکای لاتین وبعد به تدریج کشورهای اروپایی مجازات اعدام را لغو کردند .پرتغال، المان، ایتالیا، اسپانیا از پیشتاران بودند. متاسفانه فرانسه علیرغم زمینه فراوان و تلاش روشنفکران ومبازران ، تنها درسال1981و با تلاش فراوان روبرت بدانتر وکیل سرشناس وسوسیالیست در حکومت سوسیالیست ها مجازات اعدام لغو شد.چند کشور و از جمله ترکیه اخیرا اعدام را لغو کرده اند.
آیا برای ما علیرغم تجربیات پربار کشورهای دیگر و با توجه به آنچه در جمهوری اسلامی بر ما روا رفته است، یعنی حداقل هزاران هزار کشته ، باز شکی باقی است؟!
من فکر می کنم بیش از هر زمان وقت آن فرا رسیده است که همگان فریاد بر آوریم نه به اعدام و لغو بی قید و شرط مجازات اعدام را از همین امروز پی گیریم . ازهمین امروز!
و بالاخره سخن را با این عبارت زیبا وبسیار انسانی روبرت بدانتر به پایان می برم که بعد از پیروزی لغو اعدام در فرانسه گفت: علیرغم لغو اعدام در فرانسه ، برای من مبارزه تا زمانی که مجازات اعدام در سراسر دنیا لغو نشود ادامه دارد، تا زماتی که آخرین دولت آن را بپذیرد. برای من حقوق بشر مرزی نمی شناسد پس من کار خود را تمام شده نمی دانم و در کنار شما جهانیان مبازره را ادامه می دهم.
برای آن که اعدام در ایران وسراسر جهان لغو شود از پای ننشینیم.
به امید آن روز

Inga kommentarer:

Skicka en kommentar