رژیم سرکوبگربا اینترنت ملی اطلاعات

رژیم سرکوبگر و قرون وسطایی حاکم بر ایران با سرکوب اندیشه و بیان، ملت ایران را به افکار قرون وسطایی سوق میدهد. روشنفکران، نخبگان، روزنامه نگاران، فرهیختگان و دانشجویان توسط رژیم آخوندی وحشیانه سرکوب میشوند، از دیدگاه رژیم هر کس با ما نباشد برعلیه رژیم و نظام است، پس از کار برکنار، ممنوع الکار، زندانی، شکنجه و اعدام میشود. تا مادامی که اندیشه و بیان سرکوب میشود، ملت ایران هیچ آینده ای ندارد و ایرانیان از آینده خود محروم هستند. این رژیم استبداد تیشه به ریشه ایران و ایرانی زده، گذشته و حال و آینده مان را نابود و ویران کرده ومیکند.

پس از اعتراضات مردم ایران در تابستان 1388 و خیزش و انقلاب "بهارعرب" در سالهای2010 و2011، سرکوب مردم ایران توسط رژیم آخوندی به مراتب بیشتر و وحشیانه تر نیز شده است. در دی ماه ١٣٨٩ مقامات رسمی رژیم، نخستین پلیس سایبری را برای کنترل اینترنت راه اندازی کرده اند و شش ماه پیش از آن نیز، یکی از فرماندهان سپاه پاسداران تشکیل ارتش سایبری را اعلام کرده بود. آنها همچنین مسئولیت دستگیری صدها شهروند وب‌نگار را بر عهده دارند.از آن زمان به مراتب تعداد بیشتری روزنامه نگار و وبلاگ نویس و روشنفکر دستگیر و روانه زندان شده اند و متحمل رنج و مشقت زندان و شکنجه یا حتی به مجازات مرگ محکوم شده اند.این برخورد ها از سوی رژیم سرکوبگر تا بدانجا رسید که حتی در سال گذشته درتهدید به قطع اینترنت از شبکه جهانی و جایگزین آن "اینترنت به اصظلاح ملی" که سازگار با قوانین جمهوری اسلامی کرده بود.

در حالی که حتی استفاده از نام " اینترنت ملی " در درون خود متناقض است. اینترنت نمیتواند ملی باشد. کارشناسان تخمین زده اند که درعرض کمتر از چند ماه اولین کاربران از اینترنت جدا میشوند و سپس در کمتر از دو سال تمام کاربران از اینترنت به اصظلاح ملی استفاده میکنند. وعلاوه برا آن میباست سیستم عامل های طراحی شده ایرانی را جایگزین سیستم عامل ویندوز بر روی کامپیوترها نصب شود.

در دوهفته پیش (۲۰ بهمن / ۹ فوریه) امکان دسترسی کاربران ایرانی به سایت گوگل و نیز سرویس‌های ای‌میل گوگل، یاهو و هات‌میل بی‌هیچ توضیحی قطع شده بود. این محدودیت پس از حدود یک هفته رفع شد. در این دور از فیلترینگ، دسترسی کاربران ایرانی به همه سایت‌هایی که از پروتکل‌های SSL و https استفاده می‌کردند (به جز بانک‌های داخلی) مسدود شد. این دو پروتکل امکان دسترسی امن کاربر به اینترنت را فراهم می‌کنند. این هدیه ای بود از طرف رژیم سرکوبگر آخوندی به ملت ایران در سالگرد به اصطلاح انقلاب 1357، در حقیقت هدیه ای تلخ برای تمام ایرانیان. کاربران ایرانی از بامداد دوشنبه (اول اسفند/۲۰ فوریه) بار دیگر با مشکل عدم دسترسی به سرویس‌های جی‌میل و یاهو روبرو شده‌اند. پورت های VPN و https بسته شد و استفاده از اینترنت با مشکلات متعددی رو به رو شده است.با مسدود کردن دو پروتکل یاد شده، دسترسی به وب‌سایت پراستفاده‌ی گوگل و سرویس ای‌میل آن و نیز یاهو و هات‌میل امکان‌ناپذیر شد.

نکته ی مهم در اين مورد آن است که، برخلاف ادعاهایی که می کنند، هدف از ايجاد «اینترنت ملی» در ایران هدفی «اخلاقی» نیست، بلکه برنامه ای کاملاً سیاسی، يا مذهبی ـ سیاسی، را تعقيب می کند .اما این بهانه ای بیش نیست برای سرپوش قرار دادن اهداف شومشان. از کسی پوشیده نیست که برای ملایان راه و روش زندگی غربی خاری در چشمانشانست. آنها مدتهاست که اینرا خطری جدی از سوی اینترنت تلقی میکنند. از طریق اینترنت راههای بسیاری برای پخش و انتشارحقایق درباره رژیم سرکوبگر آخوندی وجود دارد و کاربران اینترنتی میتوانند از آنها مطلع شوند و به سرعت با سازماندهی علیه آنها مبارزه کنند. اینرا جنبش"بهارعرب" بخوبی نشان داد. حتی در سوریه نمیتوان تظاهرات علیه بشاراسد را کنترل و سرکوب کرد. دولت جنایتگرحاکم در ایران تحت هیچ شرایطی نمیخواهد با چنین خطری درگیر و مواجه شود، این در حالیست که در همین زمان آنها با جسارت تمام از آزادی بی حصر و حد مردم ایران صحبت میکنند. با وجود چنین آزادی مطلق و بی قید و شرطی که رژیم ایران از آن یاد میکند، تا چه میزان یک رژیم باید احساس ترس و نا امنی از جامعه داشته باشد که حتی بخواهد در مورد قطع اینترنت جهانی حتی فکر کند .

تاثیر چنین رخدادی بی شک فاجعه آمیز خواهد بود. چرا که در دنیای امروز تمامی مکاتبات در اقتصاد و علوم و فنون از طریق اینترنت انجام میشود:

فناوری و علوم و تحقیقات در ایران از تمام اطلاعات در خارج ازکشور قطع شده، از اینرو ابداعات و اختراعات در این زمینه ها به سختی میتواند امکان پذیر باشد. حتی اگر رژیم ایران بگوید که میتواند آینده را با استفاده از نیرو و قدرت داخلی بسازد، چنین چیزی امکان پذیر نیست. هیچ کشوری امروزه نمیتواند به تنهایی و بدون استفاده از دانش دیگران به سرعت پیشرفت کند و دیگر کشور ها را پشت سر بگذارد. و در این حال نتیجه این خواهد بود که جامعه ایران ازفناوریهای نوین دیگر کشورها بازمیمانند ودر نهایت این فاجعه ای جبران ناپذیر است.

اقتصاد، که به دلیل سوء مدیریت به شدت آسیب دیده، بصورت کامل از بین رفته. زمانیکه شرکتها نتوانند با خارج از کشور ارتباط برقرار کنند . این درحالیست که دولت و بانکها و غول های صنعتی و شرکتهای بزرگ دولتی قادر به استفاده از اینترنت جهانی هستند، اما شرکت ها و کارخانجات خصوصی و کوچکتر قادر به استفاده نخواهند بود . در اینحال فقط حاکمان و خانواده ایشان قادر به استفاده از آن خواهند بود واز این موقعیت بیشترین استفاده را برای پر کردن جیپ ها گشاد خود از پولهای و سرمایه مردم خواهند کرد. در اینحال توده عظیمی از افراد جامعه با افزایش تورم و بیکاری به قشر فقیر در جامعه تنزل میکنند.

مقامات رژیم سرکوبگر با یک اینترنت تحت عنوان "اینترنت ملی" یا" اینترنت ملی اطلاعات " کوچکترین امکان برای اینکه کسی بتواند در آن به آزادای سخنی بگوید و یا انتقادی کند را از بین میبرد. در این حالت همه چیز سانسور میشود و هیچ کس حق ابراز بیان نظر و اندیشه خود را ندارد . و همه تحت کنترل مقامات هستند و تمامی افراد و اطلاعات از زیر سانسور شدید خواهد بود .

با وجود چنین اینترنت به اصطلاح "اینترنت ملی" رژیم میتواند جامعه را بطور کامل شستشوی مغزی دهد ، در اینصورت هیچگونه اخبار واقعی و اطلاعات از طریق خارج از کشور به مردم در ایران نمیرسد . وتمامی آنچه به گوش مردم میرسد وقایع ساختگی است که مطابق با میل رژیم است . هما نطور که همیشه از جانب رسانه های دولتی چنین بوده است. این عامل سبب میشود نسل های مختلف در جامعه با چیزی بیشتر از"حقیقت آخوندی" آشنایی نداشته باشند. واین گامی است برای به بردگی کشیدن وزیر سلطه گرفتن مردم ، افکارشان و آرمانهایشان.

رژیم حاکم برایران میخواهد اینترنت ملی را در سایر کشورهای اسلامی توسعه وگسترش دهد. این امر میتواند تاثیر این رژیم جنایتکار را در منطقه پر رنگ تر بسیار زیاد و پرقدرتر کند. بنابراین چنین چیزی غیر قابل قبول است و برای مردم ایران آغاز مرحله ای بسی دردناک است. رژیم آخوندی حاکم بر ایران با توسعه و گسترش دادن اینترنت ملی در سایر کشور های عربی میخواهد قدرت و نفوذ خود را در منطقه بالا ببرد تا جایی که کنترل منطقه را دردست گیرد.

در واقع اکنون مردم تحصيل کرده و طبقه ی متوسط ايران داشتن اینترنت را جزو حقوق خود می دانند و سلب چنين حقوقی نمی تواند به سادگی انجام پذيرد. بستن درها، آنگونه که در کشورهایی چون چین و کره انجام شده اند، در ایران کارایی نخواهد داشت و بی شک مردمان، و به خصوص جوان های کشور، بالاخره روزنه ها و دریچه های زیادی را برای وصل شدن به جهان پیشرونده پیدا خواهند کرد.

در اين ميان، به اعتقاد من، ما کسانی که در خارج از ایران در کشور های آزاد ساکن هستیم، باید همه ی توان خود رابه کار گرفته برای جلوگیری از وقوع چنین فاجعه عظیمی که ابعاد و عواقب آن به مراتب بیشتر از آنچه امروز به نظر می آید و اجازه ندهیم که حکومتی قرون وسطایی در اوایل قرن بیست و یکم میلیون ها انسان را به پشت دیوارهای نامریی و نفس گیر بی ارتباتی و بی خبری بکشد. اگر چنين اراده ای در ما بوجود آيد، با اين همه امکان فنی و مالی که در ميان ايرانيان خارج از کشور وجود دارد دستیابی به راه های نو و امکانات کارآمد ناممکن نیست.

سرفراز باد ایران و ایرانی